Kleurentest? We doen er niets mee

Een tijd geleden deden we allemaal zo’n kleurentest. Dat was heel leuk, gaf ook inzicht. Hij glimlacht bij de herinnering. Maar, vraag ik. Zijn blik verandert: We doen er niets mee. Medewerkers werken nog steeds niet goed samen, wij ook niet. Hij kijkt de kring rond.

Wat was je doel met de test? Meer begrip, zegt hij. Ik begrijp dat het kan helpen elkaars reacties beter te herkennen, antwoord ik. Wat ik er lastig aan vind, is dat het je vooral over gedrag laat denken. Het voelen, waar begrip ook over gaat, komt niet aan bod.

Hier en daar knikt een van zijn mede-directieleden voorzichtig mee. Anderen kijken weg. Ik voel dat ik me op spannend gebied begeef. We zijn toch geen therapeutische groep, zegt hij wat bokkig. Dan zie ik tranen bij de senior collega naast hem.

Hoe is het voor jou, vraag ik haar. Ze moet slikken. Ongemakkelijk kijkt ze even naar hem en richt haar blik dan weer naar beneden. Hij had haar geraaktheid niet gezien en zegt zo verbaasd ‘Wat is er? Jij was toch rood’, dat ze er samen van in de lach schieten.

Wat raakte je zo, vraag ik aan haar. Dan vertelt ze over een vol hoofd, over de spannende tijden van het afgelopen jaar en hoe alleen ze zich soms kan voelen in de samenwerking. Langzaam ontstaat een rondje met herkenning, ontroering en begrip.