Ik vond het pijnlijk de vorige keer

Ik vond het pijnlijk de vorige keer, zegt ze bozig. Toen tijdens hun relatietherapiesessie bleek hoe lastig ze uit hun woede naar elkaar kwamen, had ik enkele individuele sessies voorgesteld. Zodat ze eerst wat meer tot zichzelf konden komen. En daar zat ze. Wat raakte je het meest, vraag ik. Hoe vast hij zit, antwoordt ze.

Waar zit jij vast, vraag ik en merk hoe beschuldigend de vraag klinkt. Zo vat zij hem ook op: Hoezo, jij zag toch ook wel hoe hij steeds de schuld bij mij legde! Ik voel hoe ik er opeens middenin zit, in hun gevecht, en hoe ik daarvan bevries. Ik sta op en loop en schud wat. Wat doe je, vraagt ze verwonderd.

Ik grijp het moment aan en vertel haar over overlevingsgedrag. Over hoe ik gemakkelijk bevries als ik schrik. En dat bewegen helpt om weer in het hier en nu te komen en te ontspannen. Schrok je dan, vraagt ze. Ja, beken ik, van jouw felheid. Ze valt even stil. Dan zegt ze: ja, dat hoor ik vaker.

Voor wie heb jij ooit zo hard gevochten, vraag ik. Ze krijgt tranen in haar ogen en lijkt even ver weg. Dan vertelt ze hoe haar vader haar moeder had bedrogen. En hoe ze als klein meisje, haar moeder had moeten helpen. Die kon niets meer. Wat een geluk dat je dat zo goed kon toen, zeg ik. Maar dat wil ik niet meer zo doen, snikt ze zacht. Welkom, zeg ik.