Ik snap dat het persoonlijker moet maar hoe?

Ik snap dat het persoonlijker moet maar hoe? Hij wil meer input van zijn team tijdens hun online overleg. We beginnen met een rondje maar mensen blijven op de vlakte. Zelf ben ik heel open. Hoe begon je de laatste keer, ben ik benieuwd.

Over de ruzie met mijn dochter, lacht hij. Met veel grapjes schetst hij een pijnlijke situatie. Ik voel me ongemakkelijk worden en vertel hem dat. Hij valt stil. Hoe is het echt voor je, de situatie met je dochter, vraag ik na een tijdje. Hij zucht, ik maak me er druk over. Dit maakt veel uit, voel ik meteen. Waar dat door komt, wil hij weten.

Het is iets met hoe je aanwezig bent, peins ik. Als je zo lachend vertelt over iets pijnlijks, voelt dat niet congruent, en dat voelt weer onveilig. Als je bewust bent van je gevoel en vanuit die geraaktheid erover vertelt, voelt het rustig, stevig. Je draagt jezelf. Dat geeft ruimte.

We oefenen deze nieuwe manier van vertellen. Hij valt af en toe stil. Dat is toch niet handig, online, dan gaat de aandacht weg? Ik was juist bezig te voelen wat ik zelf voel, lach ik. Samen even stil durven zijn, dat is pas persoonlijk. Hij lacht mee, leunt achterover. Hij heeft zin in het volgende overleg.