Het voordeel van niets voelen

Zoveel ellende om me heen en ik voel niets, zegt ze, met een bleek gezicht. Wat is het voordeel daarvan, vraag ik. Ik kan gewoon doorwerken, zegt ze. En het nadeel? Ik snap dat het niet klopt, met mijn hoofd. En omdat ik veel collega’s om zie vallen, wil ik dat voor zijn. Daarom ben ik nu ook hier.

Het klinkt als een overleefstand, peins ik, en op het eerste gezicht een adequate. Je gevoelloosheid voorkomt dat je bij al die heftige ervaringen overspoeld wordt door emoties. Maar als je te lang in die stand blijft, voel je geen grenzen meer, met iets als een burn-out als resultaat.

Ik merk hoe gemakkelijk ik meedoe met haar koele onderzoeksstand. Ik zucht, kijk even weg, om tot mezelf te komen, en te ervaren wat ik zelf voel. Dan kijk ik haar weer aan. Hoe is het nu met je adem, vraag ik, je spierspanning? We onderzoeken maar nu doet het lichaam meer mee.

Opeens voelt ze hoe moe ze is. Hoe ze dat meestal voor zich houdt, en hoe alleen dat vaak voelt. We maken een bedje waar ze in gaat liggen. Ik zing voor haar. Langzaam lopen de tranen over haar wangen. Ik kijk haar aan. Af en toe kijkt ze terug, roze wangen. Mooie zin: rouw heeft een platform nodig.