Doorgaan met wat je ziek maakt.

Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud, zucht hij. Ik moet denken, zeg ik, aan wat Damiaan Denys, psychiater en filosoof, zich afvraagt in VPRO’s Tegenlicht. Het ging over eenzaamheid op de Zuidas. Hij zei: Hoe komt het dat wij streven naar iets wat ons ziek maakt?

ja, goede vraag, zegt hij. Ik vind mijn werk echt leuk. Maar, vraag ik. De druk, antwoordt hij. Het moet altijd meer, beter, sneller. Hebben jullie het daar met elkaar over? Niet echt, zegt hij.

Wat maakt dat je blijft, ben ik benieuwd. Eigenlijk heb ik nooit echt stilgestaan bij de optie om te gaan, zegt hij na een tijdje. En, hoe is dat, vraag ik. Raar, zegt hij. Zou je het eens met een opstelling willen onderzoeken, vraag ik. Hij knikt.

Als ik tegenover hem zijn werkplek ‘representeer’, zegt hij: Ik zie alleen maar jou. En ik wil mijn armen om je heen slaan en je bij me houden, zeg ik. Het lijkt wel een liefdesrelatie, een hele symbiotische, peins ik. Ja, herkenbaar. En benauwend, knikt hij.

Ik leg een kussen naast hem neer voor zijn collega’s. Met hen erbij kan ik meer rondkijken, zegt hij. Mis je ze, nu ook met Corona, vraag ik. Langzaam knikt hij. Misschien kun je ze dat vertellen. Nou, laat ik om te beginnen een wandeling voorstellen, lacht hij. Ook gezond, lach ik terug.